Όχι δάκρυα

συνηθίσαμε τα πλάσματα της νύχτας

μάθαμε να φοβόμαστε τις σκιές

κλάψαμε στα πρώτα μας όνειρα

όμως..τώρα........έφτασε ο καιρός

όχι δάκρυα, και άς έιναι τα μάτια μας υγρά

Θυμάσαι εκείνα τα χρόνια...

Θυμάσαι εκείνα τα χρόνια...
που παίζαμε ώς αργά στο δρόμο και μας φώναζε η μάνα μας να γυρίσουμε
τότε που ξεκινάγαμε από Λαού με τα ποδήλατα και καταλήγαμε στον σταυρό να μετράμε ανάσες και να βγαίνουν λειψά τα νούμερα για την επιστροφή
όλα μας τα βράδια'μετά πιο μεγάλοι που αράζαμε έξω τα καλοκαίρια, τράκα κανά τσιγάρο, τα λεφτά στην μέση για μια μπύρα
όλα τα όνειρα που κάναμε και δεν βγήκαν ποτέ
όλα τα όνειρα που γέμισαν τις μοναξιές
όλα τα όνειρα που μας συντρόφεψαν
θυμάσαι εκείνα τα χρόνια τον Πειραιά...
τότε που κατεβαίναμε Σάββατο πρωί στην αγορά και νιώθαμε ταξιδιώτες
τότε που κοπάνα από το σχολείο πίναμε καφέ στο Μέλι και μας έπιασε ο μαθηματικός
πόσο μεγάλος μας φαινότανε ο Πειραιάς τότε ρε
τον μετράγαμε με κοπάνες, με τσιγάρα, με φιλιά και έρωτες
γειτονιά την γειτονιά τον μάθαμε
Πασαλιμάνι, Ζέα, Μεταξά, Χατζυκυριάκειο, Άγιος Βασίλης, Πηγάδα, Άγιος Νείλος, Καλλίπολη, Φρεατύδα, Παναγίτσα,Τερψιθέα,Βρυώνη..
όρεξη ναχεις να περπατάς
Θυμάσαι εκείνα τα χρόνια...
που όταν πλάκωνε η μοναξιά κατέβαινες πασαρέλα και πάντα έβρισκες κάποιον να γκρινιάξεις
κάποτε λέγαμε ό,τι η διαδρομή από μικρολίμανο μέχρι ναυτικών δοκίμων σου δείχνει έναν πειραιά που χάνεται,
αυτόν της αθωότητας, της ξεγνιασιάς, της αναζήτησης
Θυμάσαι ρε εκείνα τα χρόνια...
που νιώθαμε δικό μας κάθε στενό, κάθε γωνιά, και ήτανε ρε, όλοδικά μας...
Δεν τους τα παίρνουμε πάλι πίσω;