Το κλειδί θα μείνει για πάντα κάτω απο το γεράνι

Όταν πρίν απο 15 χρόνια έπεσε στα χέρια μου το 'Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς', οι πρώτες πληροφορίες που συνέλεξα για τον συγραφέα ήταν αρκετές για να ιντρικάρουν έναν αναγνώστη ανατρεπτικών βιβλίων.
Ο Χρόνης Μίσσιος γεννήθηκε στην Καβάλα απο γονείς καπνεργάτες το επάγγελμά το οποίο  άσκησε και ο ίδιος από παιδική ηλικία. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια σε συνθήκες φτώχιας αρχικά στη γενέτειρά του και στη συνέχεια στη Θεσσαλονίκη. Για οικονομικούς λόγους δε μπόρεσε να τελειώσει ούτε το δημοτικό σχολείο (έφτασε μέχρι τη δεύτερη τάξη). Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, παιδί ακόμη, εντάχτηκε στην Αντίσταση και το 1947 καταδικάστηκε σε θάνατο για τη συμμετοχή του στον εμφύλιο πόλεμο. Τελικά δεν εκτελέστηκε, έμεινε όμως φυλακισμένος ως το 1953 και από το 1962 έζησε εξόριστος στη Μακρόνησο και τον Άη Στράτη. 
Σε διάφορες φυλακές έζησε και κατά τη διάρκεια της απριλιανής δικτατορίας. Η ελεύθερη ζωή του άρχισε ουσιαστικά ξανά μετά τη μεταπολίτευση. 
Ο Χρόνης Μίσσιος γράφει για αυτά που έζησε, όπως ο ίδιος τα βίωσε, τους αγώνες, τις φυλακίσεις, τις καταδίκες έις θάνατον, την ζωή μέσα στην φυλακή, τα λάθη του κόμματος. Μα πάνω απο όλα γράφει με έναν προτόγονο τρόπο έξω απο φόρμες και δομές, γράφει για την ανιδιοτέλεια του επαναστάτη, για εκείνο το αρχέγονο όραμα της εφόδου στον ουρανό και μαζί με τις γραφές του σε παρασέρνει σε ένα σύμπαν αμέτρητων εικόνων.
Απο το πρώτο του βιβλίο ακουλούθησαν τα 'Χαμογέλα ρε τι σου ζητάνε','Τα κεραμίδια στάζουν', βιβλίο πανόραμα στην ζωή των καπνεργατών της Καβάλας, γιομάτο εικόνες απο τους μαχαλάδες.
Και ακολουθεί το 'Κλειδί είναι κάτω απο το γερανι'.
Γραφή απόκοσμη και συνάμα συμπαντική, κάνοντας στροφή στην θεματολογία του στο κλειδί ο Χρόνης Μίσσιος μας βάζει σε έναν κόσμο δραπετών, όχι απο κάποια φυλακή, αλλά δραπετών απο τον σύγχρονο πολιτισμό.
Μας μιλάει για μια παρέα ελεύθερων ανθρώπων που αηδιασμένοι απο τον πολιτισμό της εξουσίας και της υποδούλωσης ανθρώπου και φύσης ζούν αρμονικά σε μια κοσμογωνιά.Σε πλήρη αρμονία με την φύση ανακαλύπτουν σιγά  σιγά μέσα απο την εξερεύνηση την ίδια την ουσία της ζωής.Ξαναβρίσκουν τα ξεχασμένα συναισθήματα, βιώνουν τον έρωτα όπως είναι χωρίς φύλο, δημιουργούν σχέσεις, σχέσεις ουσιαστικές και απελευθερωμένες. Γίνονται κοινωνοί της ίδιας τους της ζωής.
Σ’ αυτόν τον κόσμο κυβερνά ο έρωτας, νεράιδες και μικροί θεοί ξεφαντώνουν μαζί με τους θνητούς, κι όλες οι περιπέτειες τελειώνουν καλά με μαγικούς τρόπους.  Σε αυτόν τον κόσμο μας καλέι ώστε να ξαναεφεύρουμε εκείνες τις έννοιες που ποδοπάτησε ο αστικός πολιτισμός.Τις έννοιες αγάπη, έρωτας, αρμονία, ευτυχία.
Ο κόσμος του Χρόνη Μίσσιου είναι ένα ιδανικό καταφύγιο, πλημμυρισμένο από ξεχασμένες αισθήσεις και θαύματα ζωντανά.

Η  ζωή του Χρόνη Μίσσιου εήταν γεμάτη συγκινήσεις, αγώνες και απογοητεύσεις, όμως μέσα σε αυτά κατάφερε να βρεί την ισορροπία της ύπαρξης. Ο ίδιος δήλωνε συχνά σε φίλους που τον επισκέπτωνταν στο σπίτι όπου ζούσε τα τελευταία χρόνια σαν κοσμοκαλόγερος: Δεν κατάφερα να αλλάξω το σύστημα, αλλά δεν θα επιτρέψω να με αλλάξει αυτό..

Ο Χρόνης Μίσσιος έφυγε στις 20 Νοέμβρη, αφού πρώτα νίκησε τον θάνατο με την ίδια του την ζωή..


''Η ζωή μας μια φορά μας δίνεται άπαξ που λένε, σαν μια μοναδική ευκαιρία, τουλάχιστον με αυτήν την αυτόνομη μορφή της δεν πρόκειτε να ξαναυπάρξουμε ποτέ. Και εμείς τι την κάνουμε ρέ, αντί να την ζήσουμε; Την σέρβνουμε απο δώ και απο κεί δολοφονώντας την.Οργανωμένη κοινωνία, οργανωμένες ανθρώπινες σχέσεις.Μα αφού είναι οργανωμένες πως είναι σχέσεις; Σχέση σημαίνει συνάντηση, σημαίνει έκπληξη, σημαίνει γέννα συναισθήματος, πως να οργανώσεις τα συναισθήματα; Έτσι με αυτήν την κωλοεφεύρεση που την λένε ρολόι σμπρώχνουμε τις ώρες και τις μέρες μας σαν να είναι βάρος και μας είναι βάρος, γιατί δεν ζούμε κατάλαβες; μόνο κοιτάμε το ρολόι, να φύγει και αυτή η ώρα, να φύγει και αυτή η μέρα μέχρι το αύριο και πάλι φτού και απ'την αρχή.Χωρίσαμε τη μέρα σε πτώματα στιγμών, σε σκοτωμένες ώρες που τις θάβουμε μέσα μας, μέσα στις σπηλιές του είναι μας, μέσα στις σπηλιές όπου γεννιέται η ελευθερία της επιθυμίας, και τις μπαζώνουμε με όλων των ειδών τα σκατά και τα σκουπίδια που μας πασάρουν σαν «αξίες, σαν ανάγκες», σαν «ηθική», σαν «πολιτισμό». Κάναμε το σώμα μας ένα απέραντο νεκροταφείο δολοφονημένων επιθυμιών και προσδοκιών, αφήνουμε τα πιο σημαντικά, τα πιο ουσιαστικά πράγματα, όπως να παίξουμε και να κουβεντιάσουμε με τα παιδιά και τα ζώα, με τα λουλούδια και τα δέντρα, να παίξουμε και να χαρούμε μεταξύ μας, να κάνουμε έρωτα, ν απολαύσουμε τη φύση, τις ομορφιές του ανθρώπινου χεριού και του πνεύματος, να κατεβούμε τρυφερά μέσα μας, να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και τον διπλανό μας''

Καλό σεργιάνι ρε σαλονικιέ..

φευγιό

Ξυπνάς από έναν ύπνο βαθύ και ταραγμένο.
1ο σημάδι. Πνιγμός

Νιώθεις να πνίγεσαι.
Από την καθημερινή αδιάκοπη κίνηση.
Ένα ασταμάτητο πήγαινε έλα χωρίς ρυθμό,μέτρο
Στο τίποτα...
2ο σημάδι.Φόβος

Για αυτά που καθημερινά βλέπεις γύρω σου.
Φόβος για το μέλλον που τόσο καλά σχεδιάζουν άλλοι για να σε βγάλουν από τον κόπο.
Τον κόπο της Δημιουργίας.
3ο σημάδι.Απελπισία

Δεν αντέχεις άλλο τις ίδιες εικόνες
Τους ανεκπλήρωτους έρωτες
Τους από τα πρίν ξεπουλημένους αγώνες
Την ζωή του όχι αύριο.
Μια λέξη εδώ και τώρα στο μυαλό σου γυρνάει Φυγή.
Να γλυτώσεις,να ξεφύγεις,να χαράξεις εσύ της ζωής σου τον δρόμο.
Μακρυά τους.



''Φύγε'',μου είπες,''μας την πέσανε''.
Αυτή τη φορά δεν θα φύγω,ρε πούστη μου
Θα μείνω ό,τι και να γίνει.
Αυτή είναι η ζωή μου,από που να φύγω;




(Οι τελευταίοι τέσσερις στίχοι είναι του Νίκου Παίζη από το υπέροχο βιβλίο του Η Γενιά της Ηπατίτιδας.)

για την διάδοση της προλεταριακής κουλτούρας

ψυχραιμία..δημοκρατία είναι θα περάσει

και μιας και καταπιανόμαστε με τα πολιτεύματα, άς θυμηθούμε κάποια λόγια που εύκολα τα φανταζόμαστε να ακούγονται σήμερα:

και μην ξεχνάτε όλα γίνονται για το καλό μας..

ραντεβού στα γουναράδικα

για την δημοκρατία

Την Τρίτη έρχεται η καγκελάριος Μέρκελ, από παντού ακούγονται υπερεπαναστατικές ιαχές, ενώ ήδη μαθαίνουμε ό,τι η Αθήνα θα είναι φρούριο, ό,τι κατεβαίνουν διμοιρίες απο όλη την ελλαδα, ό,τι θα υπάρχει αστυνομικό μπλόκο στην Ομόνοια και άλλα τέτοια τρομολαγνικά..
Αφέλειες, η δημοκρατία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ξεκάθαρη:

Το μεγάλο ξεπούλημα

Ο λόγος για ένα ντοκιμαντέρ που προβλήθηκε πρόσφατα απο την κρατική τηλεόραση..θέμα του το επίκαιρο ζήτημα της ιδιωτικοποίησης κοινωνικών - βασικών αγαθών, όπως εκφράζονται και υπαγορεύονται από συγκεκριμένους διεθνείς οργανισμούς στα πλαίσια της "παγκοσμιοποίησης".
Ο σκηνοθέτης Florian Opitz ταξιδεύει στη Νότια Αμερική, την Ασία, την Αφρική, την Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες, παρακολουθεί και καταγράφει ιστορίες ανθρώπων που η ζωή τους άλλαξε δραματικά με την επιβολή ιδιωτικοποιήσεων.

'πρωταγονιστές' ένας οδηγός τρένου στη Βρετανία, μια μητέρα στις Φιλιππίνες, ένας ακτιβιστής στη Νότιο Αφρική και οι κάτοικοι μιας μικρής πόλης στη Βολιβία, έρχονται αντιμέτωποι με το φαινόμενο της ιδιωτικοποίησης στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης.

Η δημοκρατία ως προϊόν κατανάλωσης

Κείμενο του Βαγγέλη Χριστοδούλου. Αναδημοσίευση από : http://eagainst.com

 

 

Όταν το αυτονόητο γίνεται… όραμα.
Όλα τα καταναλωτικά αποκτήματα εμπεριέχουν κινδύνους. Οι έμποροι όμως των αγαθών, που παραπλανητικά αποκαλούνται διαρκείας, διαβεβαιώνουν τους πελάτες τους ότι τίποτε δεν θα συμβεί και ότι το προϊόν θα συνεχίσει να υπάρχει. Είναι μία υπόσχεση που δεν μπορούν να τηρήσουν. Την ίδια ακριβώς πρακτική χρησιμοποιούν και οι υπηρέτες των κομμάτων, τα στελέχη και οι αρχηγοί τους, ως άλλοι έμποροι ή managers. Εμπορεύονται οράματα και δίνουν υποσχέσεις που δεν μπορούν να τηρήσουν. Κανένας από αυτούς δεν μπορεί με καθαρή συνείδηση να μας πει ότι θα πραγματώσει το όραμα που υπόσχεται ή ότι ο ίδιος θα υπάρχει σε αυτή τη θέση προκειμένου να μας δώσει εξηγήσεις πάνω στο γιατί δεν πραγμάτωσε το όραμά του ή την υπόσχεση που μας έδωσε.
Τα οράματα που προσφέρονται, δίνουν τη δυνατότητα στον ψηφοφόρο να επιλέξει μέσα από έναν μεγάλο κατάλογο ελκυστικών προϊόντων. Ελευθερία, ισότητα, εργασία, κοινωνικό κράτος, δικαιοσύνη, ασφάλεια κλπ. Ο κατάλογος δεν τελειώνει όσο επιτρέπεις στον έμπορο-πωλητή να μιλάει. Την ίδια στιγμή, ο ίδιος και το σύστημα που τον περιβάλει, δεν ανησυχεί καθόλου για τη ζήτηση ή την έλλειψη ενδιαφερομένων. Ο ψηφοφόρος δε, έχει την δυνατότητα να αγοράσει από διαφορετικά μαγαζιά, αφού υπάρχουν πολλά που πουλούν τα ίδια προϊόντα με διαφορετικό όμως, περιτύλιγμα.
Από τους πωλητές, οι πελάτες περιμένουν να ακούσουν την εκπλήρωση του βασικότερου οράματος : τον τρόπο με τον οποίο θα καταφέρουν να είναι ελεύθεροι και ήσυχοι, σε πείσμα της φράσης του Θουκυδίδη που έλεγε ότι «ή ελεύθερος θα είσαι ή ήσυχος, και τα δύο δεν γίνεται». Οι πωλητές από την άλλη μπορούν όχι μόνο να τάξουν αλλά και να επιβάλουν οτιδήποτε, όντας σίγουροι ότι η ζήτηση των συμβουλών τους και των υποτιθέμενων ικανοτήτων τους, δεν θα εξαντληθεί ποτέ.
Στερημένος από το μέλλον του και επομένως από οποιαδήποτε προσδοκία, προσπαθεί μέσα από την ακατανίκητη δύναμη της άρνησης να τεντώσει το χέρι του και να γαντζωθεί από τα απλόχερα προσφερόμενα οράματα των πωλητών. Οι ίδιοι προκειμένου να αγοράσει, του δίνουν αξία και τον ορίζουν ως τον «σημαντικότερο ψηφοφόρο της μεταπολίτευσης». Ο ψηφοφόρος, κάθεται παρατημένος από την δημοκρατία που τον παράτησε, ακούγοντας με προσοχή, τους αγγελιοφόρους της αιωνιότητας να του πετούν οράματα από τα μπαλκόνια. Μαγεύεται από την προοπτική ότι μπορεί επιτέλους να διαλέξει το δικό του όραμα μέσα από την μεγάλη ποικιλία που υπάρχει. Όπως ακριβώς έμαθε να καταναλώνει αγαθά έτσι καταναλώνει και οράματα. Ως πεπειραμένος καταναλωτής, επιθυμεί άλλη μια φορά να αρπάξει την ευκαιρία.
Η καταναλωτική κοινωνία στην οποία μεγάλωσε και ανδρώθηκε ως «πολίτης» τον έμαθε ότι το νερό για παράδειγμα, πρέπει να πωλείται αφού είναι καταναλωτικό προϊόν. Ο «πολίτης» το δέχεται χωρίς να σκεφτεί ότι αν δεν πιεί νερό θα πεθάνει. Το νερό δεν είναι καταναλωτικό προϊόν αλλά αγαθό που πρέπει να δίνεται απλόχερα και δωρεάν σε όλους. Για κάτι τέτοιο όμως πρέπει να παλέψεις και πολλές φορές να πεθάνεις. Η ελεύθερη πρόσβαση στο νερό, είναι για κάποιους ανθρώπους όραμα. Η εργασία από την άλλη πλευρά είναι ένας θεσμός που χωρίς αυτόν ο άνθρωπος πάλι θα πεθάνει. Αν δεν πεθάνει βιολογικά, θα πεθάνει κοινωνικά. Και όμως, η εργασία για δισεκατομμύρια ανθρώπους είναι όραμα. Αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία των πωλητών:μετέτρεψαν τα αυτονόητα σε οράματα.
Οι πωλητές ανάγουν το αυτονόητο σε όραμα και το πουλάνε. Όλα τα αυτονόητα μετατράπηκαν σε οράματα : η εργασία, η ελευθερία, η δικαιοσύνη, η ισότητα. Έγιναν «πολιτικά οράματα» και πωλούνται ακριβά, πολύ ακριβά. Είναι σπάνια είδη και ως τέτοια, οι τιμές τους εκτοξεύονται στα ουράνια. Το πιο ακριβό όμως είναι ο συνδυασμός όλων αυτών : η δημοκρατία. Δεν είναι απλώς σπάνιο αγαθό, αλλά κάτι που δεν υπήρξε ποτέ, κανείς δεν το έχει δει και κανείς δεν το έχει αγγίξει. Όλοι όμως μιλάνε γι’ αυτό και θέλουν να το αποκτήσουν. Η προσπάθεια για την απόκτησή της είναι τόσο μεγάλη που την παραγγέλνουν ακόμα και μέσω internet, αλλά μάταια. Δεν έρχεται ποτέ.
Η δύναμη του αντίγραφου.
Όταν δεν έχεις την οικονομική δυνατότητα να αγοράσεις ένα προϊόν, βολεύεσαι με τα imitation ή αλλιώς τα υποκατάστατα. Έτσι ακριβώς κάνουμε και με την δημοκρατία. Αφού δεν μπορούμε να την έχουμε, φτιάχνουμε υποκατάστατα και τους δίνουμε μεγάλες και βαρύγδουπες ονομασίες : αντιπροσωπευτική δημοκρατία, κοινοβουλευτική δημοκρατία, αστική δημοκρατία, μαζική δημοκρατία, λαϊκή δημοκρατία κλπ. Δημοκρατία σκέτη, δεν υπάρχει. Θέλουμε το υποκατάστατο να είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των συνθηκών της μοντέρνας ζωής μας. Θέλουμε να το αποκτήσουμε γρήγορα, χωρίς να χάνουμε χρόνο, ζητώντας να ικανοποιηθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο με όσο το δυνατόν λιγότερο κόπο.
Το υποκατάστατο όμως δεν είναι ποτέ ίδιο με το αυθεντικό, το πραγματικό προϊόν. Δεν έχει την ίδια ποιότητα με το original όσο και αν προσπαθούμε ψυχαναγκαστικά να πείσουμε τον εαυτό μας για το αντίθετο. Έτσι, απογοητευμένοι από την ποιότητα, αναζητούμε τη λύτρωση στην ποσότητα. Μέσα στην μεγάλη ποσότητα όμως, είναι βέβαιο ότι, που και που, θα περάσουν απαρατήρητα, κακά αντίγραφα ή υποκατάστατα του προϊόντος. Έτσι και με την δημοκρατία : μεταξύ του ενός «που» και του άλλου «που», πέρασε απαρατήρητο προϊόν της, που υπόσχεται ότι η επόμενη αυγή θα είναι χρυσή, παρόλο που το ίδιο το αντίγραφο είναι βαμμένο μαύρο.
Υπάρχουν πάρα πολλοί καταναλωτές που αρέσκονται στα μαϊμού προϊόντα ή γενικότερα στα φτηνά αντίγραφα. Θεωρούν ότι δεν αξίζει να πληρώσεις πολλά χρήματα για να αγοράσεις την τάδε μάρκα αφού με λιγότερα από τα μισά κάνεις την ίδια δουλειά. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν μπορείς να περιφρονήσεις ένα «φτηνό» προϊόν, εκτός και αν είσαι νεόπλουτος. Η πολιτική που εμφανίζεται ως καταναλωτικό και κατά συνέπεια αναλώσιμο προϊόν, δεν αποτελεί εξαίρεση. Οι περισσότεροι άνθρωποι αγαπούν την φτηνή πολιτική και σε καμία περίπτωση δεν την περιφρονούν. Αρκετά εκατομμύρια ανθρώπων σε ολόκληρη την Ευρώπη, στέλνουν στη βουλή ακροδεξιά κόμματα πιστεύοντας ότι θα καταφέρουν να αλλάξουν τα πράγματα χρησιμοποιώντας βία, επειδή «αυτοί δεν μασάνε». Θέλουν να ξεμπερδεύουν γρήγορα όπως και με την αγορά ενός προϊόντος. Νομίζουν ότι μέσα σε ένα κοινοβούλιο υπάρχουν κόμματα που φοβούνται άλλα κόμματα με τον ίδιο τρόπο που οι ψηφοφόροι φοβούνται τον ματατζή ή τον νεοναζιστή με την αρβύλα. Αυτό είναι όχι μόνο αποδοχή, αλλά κυρίως πίστη στην φτηνή πολιτική.
Από την άλλη μεριά φτηνή πολιτική αποτελεί και ο όρος «επαναδιαπραγμάτευση», αφού για να επαναδιαπραγματευθείς κάτι, αφ’ ενός αποδέχεσαι ότι είσαι υπαίτιος για το πρόβλημα, αφ’ ετέρου, χρειάζονται δύο τουλάχιστον μέρη. Δεν απαντάς ποτέ στην ερώτηση, «τι θα γίνει αν το άλλο μέρος δεν επαναδιαπραγματεύεται;»
Μία από τις σημαντικότερες τεχνικές του μάρκετινγκ είναι το να εμποδίζεις τον καταναλωτή να σκεφτεί πάνω σε ότι αφορά την χρησιμότητα του προϊόντος που θα αγοράσει. Ο στόχος είναι να εμφανιστεί το προϊόν ως μοναδικό με βάση την αξιοπιστία του σήματος που διαθέτει. Έτσι ακόμα και αν είναι αντίγραφο, το σήμα δίνει την ψευδαίσθηση της αξιοπιστίας σε αυτόν που το κατέχει ή που το φοράει. Δεν έχει και τόση σημασία αν το χρειάζεσαι. Το σήμα του, είναι εγγύηση ότι θα το χρειαστείς. Πόσο μοναδικό είναι στην πραγματικότητα;
Ίδιο σκεπτικό, διαφορετικό κόμμα.
Η τεχνική της «κατασκευής σε επίπεδο πλατφόρμας» χρησιμοποιείται σήμερα από όλες τις μεγάλες βιομηχανίες και κυρίως από μεγάλους ομίλους. Η πλατφόρμα είναι η βάση πάνω στην οποία γίνονται διάφορες αλλαγές ή προσθέσεις προκειμένου να δημιουργηθεί ένα αντικείμενο το οποίο μετατρέπεται σε επώνυμο προϊόν,από ρούχο μέχρι αυτοκίνητο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, μιας και ο γράφων ασχολείται με τα αυτοκίνητα, αποτελεί το Group VAG ή πιο γνωστό ως όμιλος Volkswagen. Τα αυτοκίνητα Audi, Skoda, Seat και Volkswagen, μοιράζονται την ίδια πλατφόρμα σε πολλά μοντέλα τους. Τα Audi A4 με τα Skoda Octavia ή το καινούργιο Passat με την Octavia και το Seat Leon. Η τεχνική της πλατφόρμας χρησιμοποιείται και σε μηχανικά μέρη. Επίσης, ο ίδιος τύπος κινητήρα υπάρχει σε διάφορα μοντέλα του ίδιου ομίλου αλλά με διαφορετική ονομασία. Το Audi S3 έχει τον ίδιο κινητήρα με το Seat Cupra. Διαφοροποιώντας όμως μερικά μηχανικά μέρη και αλλάζοντας το πρόγραμμα του ηλεκτρονικού εγκεφάλου, το ένα αυτοκίνητο γίνεται πιο γρήγορο από το άλλο. Το ερώτημα είναι με ποιον τρόπο ένα Audi θα πουληθεί περισσότερο από ένα Seat ή μία Octavia; Πως κάποιος θα αποδεχθεί ότι ένα 5-10% στην διαφορά κατασκευής δικαιολογεί το 50-70% στη διαφορά τιμής;
Ο πωλητής μεγεθύνει την αξία των μικροδιαφορών που προστίθενται, αλλάζοντας πρώτα την εξωτερική εμφάνιση του προϊόντος. Έπειτα η αποδοχή γίνεται ευκολότερη μετατρέποντας τις διαφορές σε εικόνα. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι ο υποψήφιος αγοραστής δεν γνωρίζει όλα τα παραπάνω. Όταν οι διαφορές μεγεθύνονται μέσω της διαφήμισης, τότε ο καταναλωτής μπορεί να «αισθανθεί» τις διαφορές αυτές. Αν κάποιος παρατηρήσει τις διαφημίσεις των συγκεκριμένων αυτοκινήτων θα διαπιστώσει αφ’ ενός μεν ότι δεν διαφημίζονται με τον ίδιο τρόπο, αφ’ ετέρου η διαφήμιση δεν απευθύνεται στο ίδιο target group. Έχουμε αυτοκίνητα για όλα τα βαλάντια αλλά και για όλα τα γούστα.
Η σύγχρονη πολιτική έχει την δική της «πολιτική πλατφόρμα», την οποία αποκαλούμε «συναινετική πολιτική» ή «πολιτική της συναίνεσης». Μια μερίδα κομμάτων είναι φιλικά προς τις μεγάλες επιχειρήσεις, τα κεφάλαια και τις τράπεζες, ενώ έχουν τις ίδιες απόψεις για τους μετανάστες. Τα κόμματα της Αριστεράς (ο Θεός θα την κάνει), υπερασπίζονται τους «δικούς τους αδύναμους», βασιζόμενοι στην κοινή πλατφόρμα των «εργασιακών σχέσεων», ενώ επιτίθενται στο μεγάλο κεφάλαιο και αγαπούν τους μετανάστες. Όμως,κοινή πλατφόρμα όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων αποτελεί η πολιτική της «χρησιμοποίησης του φόβου». Όσο φοβάσαι να φύγεις από το euro, άλλο τόσο φοβάσαι και να μείνεις σε αυτό. Όλα τα κόμματα χρησιμοποιούν την ίδια πλατφόρμα σε ότι αφορά το διαδικαστικό, μέσω του οποίου μπορούν να αποκλείσουν ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού από όλες τις σημαντικές αποφάσεις : την αντιπροσώπευση. Με τον τρόπο αυτό φτάνουμε στο να αποκλείσουμε το 54% από τις αποφάσεις, αφού το 34% αφορά την αποχή και το 20% αφορά αυτούς που ψήφησαν αλλά που τα κόμματά τους δεν μπήκαν στη βουλή. Επίσης, τα κόμματα δεν απευθύνονται στα ίδια target groups. Οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ για παράδειγμα, δεν ανήκουν στην ίδια κοινωνική τάξη με αυτούς της ΝΔ. «Τάξη», με την έννοια, όχι την οικονομική, αλλά τον τρόπο αντιμετώπισης του οικονομικού και πολιτικού συστήματος.
Ας διαφημίσουμε τον φόβο.
Σε κανένα διαφημιστικό σποτ, κανενός κόμματος, δεν υπάρχει η παραμικρή νύξη περί άμεσης δημοκρατίας. Αντίθετα σε όλα τα σποτ θίγεται η οικονομική διάσταση της κρίσης μαζί με τις υποτιθέμενες λύσεις της, ώστε ο καταναλωτής-ψηφοφόρος να μην σκέφτεται καθόλου την χρησιμότητά τους ή τον αντίκτυπο που θα έχουν επάνω του. Ο στόχος του διαφημιστικού σποτ είναι να διευκολύνει τον αγοραστή και όχι το αντίθετο. Ανάπτυξη για ποιον; Εντός ή εκτός euro; Μετανάστες ή ασφάλεια; Αυτά ήταν και είναι κάποια από τα διλήμματα που τέθηκαν αφήνοντας απ’ έξω το βασικότερο : ποιος θα αποφασίσει γι’ αυτά; Η ΝΔ, το Πασοκ, το ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η Χρυσή Αυγή, η ΔΗ.ΜΑΡ, ο Καμμένος, ή μήπως πρέπει να αποφασίζουν οι άνθρωποι αυτής της χώρας; Κατά την διάρκεια του προεκλογικού αγώνα είδα έκπληκτος τον αρχηγό κόμματος να λανσάρει τον εαυτό του σε βίντεο, τοποθετώντας τον στο ίδιο ύψος και στην ίδια περίοπτη θέση, με πολιτικούς ή στρατιωτικούς ή τέλος πάντων ανθρώπους που η προσφορά τους σε αυτήν εδώ τη χώρα είναι πλέον καταγεγραμμένη και έχει ήδη περάσει στην ιστορία. Το πρόβλημά μου τώρα δεν είναι αν ο Ε. Βενιζέλος έκανε καλό ή κακό στην Ελλάδα, αλλά το ότι ο Σαμαράς βάζει τον εαυτό του στην ίδια θέση με αυτόν. Ο ίδιος ο Σαμαράς ως πολιτικός και ως επιστήμονας γενικότερα δεν έχει προσφέρει ποτέ και τίποτε σε αυτόν τον τόπο, πέρα από τα συνεχή ψέματα και εναλλασσόμενες πολιτικές τοποθετήσεις και πρακτικές, προκειμένου να ανέλθει στην πρωθυπουργία, που είναι και διακαής πόθος του.
Είναι πρώτη φορά πιστεύω, στη νεότερη ιστορία μας, που ταυτόχρονα με την προβολή και τη διαφήμιση των προσόντων ενός ηγέτη κόμματος, διαφημίζεται τόσο πολύ ο φόβος. Η ατέλειωτη ψύχωση των ΜΜΕ και της «θετικής κοινής γνώμης» με τα δεινά που θα προκαλέσει η διαφορετική άποψη, συγκαλύπτει την τεχνική της πλατφόρμας. Οι τεχνικοί της εξουσίας δεν αναφέρονται ποτέ στα δεινά που προκάλεσαν τα πεπραγμένα του πολιτικού που προωθείται από το κανάλι τους. Αντίθετα, επικεντρώνονται στη διάχυση του φόβου επικαλούμενοι τα αποτελέσματα της διαφορετικής άποψης. Αποτελέσματα όμως, μιας πολιτικής, που δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ. Έτσι πετυχαίνουν δύο πράγματα : πρώτα διαχωρίζουν την ευθύνη, από την εξουσία του προσώπου, που η ιδιοκτησία του μέσου διατάζει να προωθηθεί και δεύτερο, αυτό που πρέπει να αποδείξουν, το παρουσιάζουν ως τετελεσμένο γεγονός . Όπως ακριβώς μία πωλήτρια σε μαγαζί καλλυντικών που λέει στην πελάτη της, να μην αγοράσει την Α κρέμα νυκτός αλλά την Β, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος η Α να καταστρέψει το δέρμα της. Η πελάτης, την εμπιστεύεται γιατί εκτός από το ότι δεν γνωρίζει και πολλά από κρέμες, φοβάται να ρισκάρει με το δέρμα της. Η πωλήτρια δεν διαφημίζει την κρέμα Β αλλά τον φόβο που προκαλεί η κρέμα Α.
Τα αποτελέσματα της ήδη εφαρμοσμένης πολιτικής δεν αναφέρονται πουθενά ή αναφέρονται ελάχιστα. Περνούν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ώστε να γίνει εφικτό, κάποια στιγμή, η ευθύνη του πολιτικού να μην υπήρξε ποτέ. «Αλλαγές στα προϊόντα μας, γίνονται εντός δεκαπέντε ημερών και με προσκόμιση της απόδειξης αγοράς» αναγράφεται σε πολλά καταστήματα. Ό,τι λάθος και να έκανε ο πωλητής ή ο αγοραστής, μετά από κάποιο ορισμένο χρονικό διάστημα, το προϊόν ούτε επιστρέφεται, ούτε αλλάζει. Το ίδιο και με την εγγύηση. Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ό,τι ζημιά και να πάθεις ευθύνεσαι εσύ. Στα αυτοκίνητα οι εγγυήσεις που υπάρχουν διαρκούν το πολύ τέσσερα με πέντε χρόνια. Η εγγύηση του κόμματος που ψήφησες, διαρκεί εικοσιτέσσερις ώρες. Μετά, για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, για ότι και να συμβεί σε σένα ή τους συνανθρώπους σου, την ευθύνη φέρεις ακέραια εσύ, ακόμα και αν το αποτέλεσμα μιας πολιτικής, θα σε ακολουθεί για όλη σου τη ζωή. Το αυτοκίνητο αν βρεις χρήματα, το αλλάζεις, την ψήφο δεν την παίρνεις πίσω όσα χρήματα και να βρεις. Η Κυριακή πέρασε.
Ψήφος και κατανάλωση: η διττή υποχρέωση.
Μόλις ο άνθρωπος μάθει να διαβάζει αρχίζει αμέσως η πολιτική εξάρτηση από …άλλους. Από το δημοτικό ακόμα διδάσκεται την αντιπροσώπευση ψηφίζοντας μαθητικά συμβούλια. Με τον ίδιο τρόπο διδάσκεται την εξάρτησή του από αντικείμενα. Η κοινωνία τον ορίζει από νωρίς με την διττή ιδιότητα του ψηφοφόρου-καταναλωτή. Οφείλει πλέον και υποχρεούται να είναι εντεταλμένος ως τέτοιος. Η παροχή ψήφου σε συνδυασμό με την κατανάλωση είναι η αποστολή του. Η υποχρέωση να ψηφήσεις όπως και η υποχρέωση να καταναλώσεις είναι καθήκοντα που δεν γνωρίζουν εξαίρεση.
Ο φτωχός πολλές φορές εξαναγκάζεται να μπει σε μία κατάσταση κατά την οποία υποχρεώνεται να ξοδέψει τα λιγοστά χρήματα που έχει, όχι για να αποκτήσει κάτι χρήσιμο γι’ αυτόν, αλλά κάτι ανούσιο, προκειμένου να καταναλώσει. Αν δεν το κάνει, είναι εξαιρετικά απίθανο να αποφύγει τον χλευασμό και την κοινωνική ταπείνωση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τούτου, αποτελούν οι κάτοικοι της Μπανγκόγκ , που ενώ ζουν μέσα στην εξαθλίωση, έχουν όλοι κινητά τηλέφωνα, τα οποία φροντίζουν να ανανεώνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα. Παράλληλα με τον φτωχό καταναλωτή υπάρχει και ο «φτωχός» ψηφοφόρος. Είναι φτωχός σε πολιτικές γνώσεις. Είναι αυτός που βομβαρδίζεται καθημερινά και από παντού, με υποδείξεις για το τι πρέπει να ψηφίσει. Ο ίδιος δεν γνωρίζει ποτέ σε βάθος, τις πολιτικές ιδεολογίες ή τα προγράμματα των κομμάτων που έχει να επιλέξει και που τελικά πρέπει να ψηφίσει. Σε ακόμη χειρότερη θέση βρίσκεται όμως το άτομο αυτό που δεν θέλει να αναλάβει τον διττό ρόλο του ψηφοφόρου-καταναλωτή και απέχει συνειδητά και από τα δύο ή από ένα από τα δύο. Η κοινωνική του υπόσταση μειώνεται στα μάτια των υπολοίπων εξαιτίας, του ότι δεν θέλει να επιτελέσει την «κοινωνική του υποχρέωση». Δυσκολεύεται να διατηρήσει τον αυτοσεβασμό του καθώς οι γύρω του, τον κάνουν να αισθάνεται ανεπαρκής, προβληματικός ή υποδεέστερος, από τη στιγμή που αδυνατεί να ασχοληθεί με τα «σοβαρά ζητήματα της κοινωνίας».
Όπως στην περίπτωση του φτωχού, έτσι και στην περίπτωση του μη ψηφοφόρου υπάρχει μία σαφής μεταφορά της ευθύνης από το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα στα ίδια τα άτομα. Ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας πιστεύει ότι ο φτωχός είναι υπεύθυνος για την «κατάντια» του ενώ αυτός που απέχει από τις εκλογές, χαρακτηρίζεται ως «πολιτικά απαθής» επειδή ο ίδιος το έχει επιλέξει. Η κοινωνία αποδίδει τον χαρακτηρισμό τού «πολιτικά απαθή», με το ίδιο σκεπτικό που χαρακτηρίζει «κατάντια» την πορεία προς τη φτώχεια : με ελαφρά την καρδία.
Τα δύο-τρία τελευταία χρόνια, η πολιτική επέστρεψε στις ζωές των ανθρώπων μετά από μία απουσία τριάντα περίπου χρόνων. Ξαφνικά άρχισαν οι πάντες να έχουν γνώμη για όλα, όπως βέβαια, θα έπρεπε να έκαναν εδώ και πολλά χρόνια. Όμως, δεν ασχολούνται με την πολιτική και τους πολιτικούς επειδή είναι καθήκον τους ως «πολίτες» μιας «δημοκρατικής» κοινωνίας. Το κάνουν γιατί αναγκάστηκαν, από τη στιγμή που αισθάνθηκαν ότι τους αφαιρούν κυρίως, τα οικονομικά κεκτημένα τους. Έτσι σκέφτηκαν να τα ανακτήσουν μέσα από το δρόμο της πολιτικής. Μπέρδεψαν όμως την πολιτική με την μόδα.
Το να είναι κάποιος μέλος της κοινωνίας των ψηφοφόρων, σημαίνει ότι πιστεύει στο καθήκον του επίπονου αγώνα. Ο «επίπονος» αγώνας της κατανάλωσης, ταυτίζεται με τον πραγματικά επίπονο αγώνα της πολιτικής. Ο φόβος, να αποτύχεις να συμμορφωθείς με τον επίπονο αγώνα, έχει παραγκωνιστεί από τον φόβο της ανεπάρκειας. Στις μέρες μας είναι σημαντικό να μας ορίζουν οι γύρω μας, όχι μόνο ως «καταναλωτικά επαρκή» αλλά και ως «πολιτικά επαρκή», προκειμένου να μην μένουμε έξω από τη συζήτηση, εξαιτίας, τού ότι δεν γνωρίζουμε. Γνωρίζουμε όμως μόνο αυτά που μας ενδιαφέρουν προσωπικά : τι θα κάνει το Χ κόμμα με την φορολογία, αν τελικά θα διώξει τους μετανάστες ή αν τελικά θα ιδιωτικοποιήσει τη ΔΕΗ . Δεν μας νοιάζει τί έχει συμβεί σε άλλες χώρες που έγιναν ιδιωτικοποιήσεις, ποιος ευθύνεται για το ότι οι μετανάστες περνούν πρώτα από την Ελλάδα ή για ποιο λόγο οι εφοπλιστές δεν πληρώνουν φόρους. Είναι ίδιο ακριβώς σκεπτικό με την αγορά μιας μπλούζας Nike. Κοιτάζουμε μόνο αν μας αρέσει και δεν μας ενδιαφέρει αν αυτή τη μπλούζα την έφτιαξε στην Ταϋλάνδη ένα επτάχρονο κορίτσι με μισθό 0,50 λεπτά την ημέρα. Γνωρίζουμε την πολιτική όπως ακριβώς γνωρίζουμε και τη μόδα : πιο σχέδιο παντελονιού είναι τώρα must, ποιος τραγουδιστής βρίσκεται στην επικαιρότητα ή ποια ταινία πρέπει να δω για να είμαι in; Αν φορέσω καπελάκι με το κόκκινο αστέρι θα είμαι επαναστάτης ή μήπως αυτό είναι ξεπερασμένο και καλύτερα να βάλω μία μπλούζα με το σήμα των Ζαπατίστας; Ποιο από τα δύο θα με κάνει να αισθανθώ ότι βρίσκομαι πιο κοντά στην επανάσταση; Ένα δίλλημα που δεν σε αφήνει να κοιμηθείς.
Για το τέλος.
«Τα πράγματα αποκαλύπτονται στη συνείδηση μόνο μέσα από τη ματαίωση που προκαλούν» λέει ο Μπάουμαν. Εκείνη τη στιγμή δηλαδή που καταστρέφονται, που διασπόνται. Η προσοχή του ανθρώπου, δεν επικεντρώνεται στην διαδικασία και τον τρόπο επίτευξης των επιθυμητών οραμάτων, αλλά στο αποτέλεσμα. Όταν το αποτέλεσμα είναι η μη υλοποίηση της υπόσχεσης που δόθηκε προεκλογικά, τότε αποκαλύπτεται στη συνείδησή του, το ψέμα που του πούλησαν οι πολιτικοί. Οι τελευταίοι δεν κρίνονται πάντα ως ικανοποιητικοί και πολλές φορές το τίμημα που πληρώνουν οι οπαδοί τους είναι υπερβολικό ή απαράδεκτο.
Το πραγματικό νόημα της δημοκρατίας δεν βρίσκεται σε έτοιμες ή προκατασκευασμένες ιδεολογίες, αλλά στη συμμετοχή του γίγνεσθαι των ιδεών αυτών, πριν γίνουν ιδεολογίες. Όπως ακριβώς πρέπει να γνωρίζουμε πράγματα για το αντικείμενο που θέλουμε να αγοράσουμε , πριν γίνει προϊόν προς κατανάλωση. Η δημοκρατία είναι δημιουργία και η μαγεία της βρίσκεται στο ότι δεν είσαι ποτέ σίγουρος που θα καταλήξει, επειδή ακριβώς η δημοκρατία δεν «καταλήγει». Οι άνθρωποι αντίθετα, την αντιμετωπίζουν ως ένα καταναλωτικό προϊόν, προς άμεση χρήση, γρήγορη εκτόνωση και στιγμιαία ικανοποίηση. Ταυτόχρονα, όλα τα προηγούμενα, θέλουμε να τα έχουμε χωρίς καμία προσπάθεια, αλλά κυρίως χωρίς παρατεταμένη προσπάθεια. Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται οι πωλητές, που υπόσχονται να αφαιρέσουν την αναμονή από την επιθυμία και την προσπάθεια από το αποτέλεσμα. Αυτό που πραγματικά χρειάζεται η δημοκρατία είναι η συμμετοχή και η διαπροσωπική συζήτηση. Δεν χρειάζεται την όμορφη συσκευασία που απαιτείται στις αγορές καταναλωτικών προϊόντων. Πρέπει αρχικά να αγνοήσουμε και κατόπιν να ακυρώσουμε τους διαφημιστές της πολιτικής, που χρησιμοποιούν όλα εκείνα τα δελεαστικά τεχνάσματα προκειμένου να προωθήσουν στην αγορά των ψηφοφόρων, τις προσωπικότητες και τις ιδέες των πολιτικών, που καμία σχέση δεν έχουν με την πραγματική δημοκρατία. Το σημαντικότερο όλων όμως, είναι ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η δημοκρατία δεν είναι πολίτευμα. Η δημοκρατία είναι είδος κοινωνίας και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται.

 

παραλλάκτες

27

και αν τα χρόνια συσσωρευτικά περνάνε/

εμείς πεισματικά κοιτάμε τις παιδικές φωτογραφίες μας/

ζηλεύοντας εκείνα τα πρωτόγονα, ά γ ρ ι α χαμόγελα/

Υπάρχω γιατί υπάρχουμε

Κύκλος παιδικός που μεγαλώνει
όλοι μαζί στην ανθρώπινη' για την έφοδο στον ουρανό σκάλα
Της αλληλεγύης μαθήματα από παιδιά που δεν προλάβανε να χαρούν την παιδική νιότη
Αρχέγονη αίσθηση συντροφικότητας το 'είμαι ευτιχισμένος, όταν είναι και ο δίπλα μου
λέξεις, νοήματα, αισθήσεις και εικόνες
δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο από ένα καθηλωτικό U b u n t u







ubuntu είναι μια λέξη που στα αφρικάνικα σημαίνει υπάρχω γιατί υπάρχουμε, σημαίνει όμως πολλά περισσότερα, που μένει να ανακαλύψουμε..

Εδώ δεν υπάρχει άσυλο

Ημερομηνία: 9 Μαϊου 1985

Τόπος: Πλατεία Εξαρχείων

Υποκείμενο: Αστυνομικός Δ/ντης Αττικής

Λόγια:   «Απαγορεύεται η πορεία αλλά και συγκέντρωση στο χώρο της πλατείας, η οποία εξάλλου δεν σας προσφέρει άσυλο. Και εφ' όσον τολμήστε να φωνάξτε συνθήματα όπως - μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι - τότε θα συλληφθείτε και θα ισοπεδωθείτε!!»

 Η φράση που πυροδότησε ένα ολόκληρο κίνημα καταλήψεων και συγκρούσεων στους δρόμους της Αθηναικής μητρόπολης, η φράση που έγινε το εφαλτήριο μιας ολόκληρης γενιάς για την έφοδο της στον ουρανό..

 Εδώ δεν υπάρχει άσυλο--σημαίνει και μια έλειψη κοινού τόπου, κοινωνικού περιβάλλοντος όπως την αντιμετώπισαν τα συγκροτήματα της ανεξάρτητης μουσικής σκηνής της δεκαετίας του 80.

Ο λόγος για την δημιουργία ενός ντοκιμαντέρ που σαν στόχο έχει να αποτυπώσει εκείνες τις αγωνίες, τους ήχους και τα αρώματα εκείνης της δεκαετίας, να δείξει ό,τι η δεκαετία του 80 δεν ήταν μόνο άφρο αμφιέσεις, φτηνές βιντεοταινίες, οι ντίσκο και η κακογουστιά..

Μιλώντας για την γενιά του ογδόντα να επισημανθεί ό,τι μιλάμε για μια γενιά που απομονώθηκε και έν πολύς αντιμετωπίστηκε με εχθρότητααπό τους κομματικούς 'ιδεολόγους' τόσο της δεξιάς, όσο και της αριστεράς.

Μια περιήγηση στα άτομα, στα στέκια, στις καταστάσεις που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σηματοδότησαν την ανεξάρτητη μουσική σκηνή και όπως αναφέρει και το εισαγωγικό σημείωμα της ομάδας:

Η ελληνική ροκ σκηνή έφτασε πλέον τις 5 δεκαετίες ύπαρξης. Σ΄αυτό τον μισό αιώνα υπήρξε μονάχα μία δεκαετία όπου η ελληνική σκηνή συγχρονίστηκε απόλυτα με την αμερικάνικη, την αγγλική και γενικότερα την ευρωπαϊκή μουσική πραγματικότητα –η δεκαετία του ’80. Πράγματι, σ΄εκείνη τη δεκαετία η μουσική που έπαιζαν τα συγκροτήματα της ανεξάρτητης σκηνής στα κλαμπ της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης δεν διέφερε από όσα παίζονταν στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στο Βερολίνο ή το Παρίσι. Οι ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρείες της Αγγλίας, της Αμερικής, της Γερμανίας και της Γαλλίας φιλοξενούσαν ελληνικά συγκροτήματα στις συλλογές τους, όντας σε πλήρη συνεργασία με τις ελληνικές ανεξάρτητες εταιρείες. Η ψηφιδωτή αποτύπωση αυτού του φαινομένου είναι ο σκοπός του συγκεκριμένου ντοκιμαντέρ.

Μέσα από συνεντεύξεις μελών των σημαντικότερων συγκροτημάτων της ανεξάρτητης σκηνής του ΄80 αλλά και ανθρώπων που συμμετείχαν στη διαμόρφωση του συγκεκριμένου ρεύματος, μέσα από φωτογραφίες, ακουστικό και οπτικό υλικό, μέσα από διαδρομές σε ιστορικά μουσικά στέκια θα καταγραφεί η ιδιότυπη ιδιοσυγκρασία αυτών των ανθρώπων, η επαναστατική πρακτική DIY (Do It yourself) η οποία οδήγησε τα συγκροτήματα στην αυτοδιαχείριση του καλλιτεχνικού τους έργου, η απευθείας επίθεση στην διαστρεβλωμένη εμπορικά εικόνα του ροκ (what you see is what you get) και φυσικά η (ακόμα και σήμερα επιδραστική) μουσική τους δημιουργία.
Η ανεξάρτητη μουσική σκηνή του ’80 θα εξεταστεί μέσα από την ιστορική της διαδρομή με ορόσημα:

1. τη συναυλία των Police στο Σπόρτιγκ και το Τριήμερο Ανεξάρτητου Ροκ (1980-1981),
2. το διήμερο Rock in Athens στο Καλλιμάρμαρο (1985).
3. τις καταλήψεις σχολών στο κέντρο της Αθήνας και τη δολοφονία Καλτεζά (1984-1985),
4. την αποκέντρωση που ακολούθησε το κλείσιμο των μαγαζιών στα Εξάρχεια και την διάχυση-διάλυση του μουσικού ρεύματος στις συνοικίες (1988-1989).
5. τη συναυλία στο Πεδίο του Άρεως (Triffids, PIL, Gun Club) που διακόπηκε βίαια από το κοινό και σήμανε το τέλος της αθωότητας για τη γενιά του 80.
6. την έξοδο των έγκλειστων διαμαρτυρόμενων του Πολυτεχνείου μετά την αθώωση Μελίστα (1990) η οποία σηματοδοτήθηκε από την συμβολική νίκη των «300 μέτρων πορείας χωρίς μπάτσους» κι από το συνταρακτικά χλευαστικό πανό «Είμαστε ο ανθός της νεολαίας».

Τα παραπάνω σηματοδοτούν την δημιουργία, την άνοδο και την απότομη κατάρρευση της συγκεκριμένης μουσικής σκηνής αλλά και ενός κινήματος της νεολαίας που καταπνίγηκε υπόγεια και βίαια.
Ο συσχετισμός του μουσικού-κοινωνικού αυτού ρεύματος της δεκαετίας του ’80 με την προηγούμενη και την επόμενη δεκαετία θα αποδοθούν μέσα από την μυθοπλαστική απεικόνιση της διαδρομής μιας κασέτας (χαρακτηριστικό μέσο διάδοσης της μουσικής για την δεκαετία του ’80) την οποία προσπαθεί να παραδώσει για γυναίκα-φάντασμα (σύμβολο της δεκαετίας του ’70) και να παραλάβει μια γυναίκα-οδοστρωτήρας (σύμβολο της δεκαετίας του ’90). Η διαδρομή της κασέτας θα ολοκληρωθεί ξεπερνώντας την άρνηση των συγκροτημάτων της δεκαετίας του ΄80 να συνδιαλλαγούν τόσο με το πεθαμένο παρελθόν όσο και με το ομογενοποιημένο μέλλον.


Έχουν προσεγγιστεί και θα συμμετάσχουν στο συγκεκριμένο ντοκιμαντέρ μέλη των παρακάτω συγκροτημάτων: Antitroppau Council, Metro Decay, Magic De Spell, Cpt. Nefos, Libido Blume, Villa 21, Yell-o-Yell, Headleaders, Παρθενογένεσις, Stress, Auschwitz, Αρνάκια, ΑΝΤΙ, Ανυπόφοροι, Last Drive, Χωρίς Περιδέραιο, Γενιά του Χάους, Panx Romana, Ex Human, Not 2 without 3, South of no North.
Επίσης ο Πέτρος Κουτσούμπας (ιδιοκτήτης του ΑΝ και συνιδιοκτήτης του ΠΗΓΑΣΟΥ), ο Χρήστος Μανωλίτσης (ηχολήπτης και παραγωγός των περισσότερων συγκροτημάτων της εποχής), ο Νέστορας Ηλιάδης (dj στο ΙΡΙΣ, το ΑΛΛΟΘΙ και το ΡΟΔΟΝ, δημιουργός της ομάδας EXODUS), ο Παναγιώτης «Κάιν» Παπαδόπουλος (αναρχικός, δημιουργός του εντύπου τοίχου ΣΠΑΣΤΗΣ κ.λ.π.)

και άν σε έψησε η φάση, παρακολούθα από εδώ τα τεκταινόμενα

ή άν θέλεις πάρε μια τζούρα

 
 

Ως την αιωνιότητα

Τις ατελείωτες ώρες που βαραίνουν εντός μας, αναζητούμε/

την ξαφνική καταιγίδα που θα ξεπλύνει τις ενοχές μας/

ένα ήρεμο ξέφωτο, στην μέση ενός σκοτεινού δάσους/

ένα απάγκιο στις ταραχώδεις θάλασσες του τώρα/ 

αναζητούμε αυτήν..

για όλα τα υπόλοιπα έχει μιλήσει αυτός:

 

το μεγάλο μας τσίρκο

χτές μερικές χιλιάδες άνθρωποι στην αγωνία τους να σώσουν τις συντάξεις τους και την ζωούλα τους υποθήκευσαν για πάντα το μέλλον όλων μας, 
μόνο που ξέχασαν που κάποια πράγματα απλά επαναλαμβάνονται..

τουλάχιστον άς μάθουν να διαβάζουν:

Μεγάλα νέα φέρνω από κει πάνω
περίμενε μια στάλα ν' ανασάνω
και να σκεφτώ αν πρέπει να γελάσω,
να κλάψω, να φωνάξω, ή να σωπάσω.
Οι βασιλιάδες φύγανε και πάνε
και στο λιμάνι τώρα, κάτω στο γιαλό,
οι σύμμαχοι τους στέλνουν στο καλό.
Καθώς τα μαγειρέψαν και τα φτιάξαν
από ξαρχής το λάκκο τους εσκάψαν
κι από κοντά οι μεγάλοι μας προστάτες,
αγάλι-αγάλι εγίναν νεκροθάφτες
και ποιος πληρώνει πάλι τα σπασμένα
και πώς να ξαναρχίσω πάλι απ' την αρχή
κι ας ήξερα τουλάχιστον γιατί.

Το ριζικό μου ακόμα τι μου γράφει
το μελετάνε τρεις μηχανορράφοι.
Θα μας το πουν γραφιάδες και παπάδες
με τούμπανα, παράτες και γιορτάδες.
Το σύνταγμα βαστούν χωροφυλάκοι
και στο παλάτι μέσα οι παλατιανοί
προσμένουν κάτι νέο να φανεί.
Στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες,
ξυρίστηκαν οι Έλληνες μεσίτες.
Εφτά ο τόκος πέντε το φτιασίδι,
σαράντα με το λάδι και το ξύδι
κι αυτός που πίστευε και καρτερούσε,
βουβός φαρμακωμένος στέκει και θωρεί
τη λευτεριά που βγαίνει στο σφυρί.

Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
μην έχεις πια την πείνα για καμάρι.
Οι αγώνες πούχεις κάνει δεν φελάνε
το αίμα το χυμένο αν δεν ξοφλάνε.
Λαέ μη σφίξεις άλλο το ζωνάρι,
η πείνα το καμάρι είναι του κιοτή,
του σκλάβου που του μέλλει να θαφτεί.

για να μην ξεχνιώμαστε

αύριο εκλογές έτσι;

 

                                                                                   (ακούγεται με δυνατά τα ηχεία)

πυγολαμπίδες ταξικής μνήμης

Ποιός είπε ό,τι δεν υπάρχει προλεταριακή κουλτούρα;

                                                                              (από την απεργία μεταλλωρύχων στην Λυών της Ισπανίας)

Empty Walls

μόνο τα παιδιά δεν χρειάζονται τον ύπνο, γιατί διαρκώς κάνουν όνειρα..

Για την ατελείωτη νοσταλγία του τοπίου..

 Ατενίζοντας μαζί την θάλασσα,

προσδοκώντας τα αύριο που θα'ρθουν,

περιμένωντας κοινά φεγγάρια,

χτίζοντας τις στιγμές με καρτερία..

πόσο άδειες οι ματιές όταν δεν γεμίζουν με φωτιά

Όχι δάκρυα

συνηθίσαμε τα πλάσματα της νύχτας

μάθαμε να φοβόμαστε τις σκιές

κλάψαμε στα πρώτα μας όνειρα

όμως..τώρα........έφτασε ο καιρός

όχι δάκρυα, και άς έιναι τα μάτια μας υγρά

Θυμάσαι εκείνα τα χρόνια...

Θυμάσαι εκείνα τα χρόνια...
που παίζαμε ώς αργά στο δρόμο και μας φώναζε η μάνα μας να γυρίσουμε
τότε που ξεκινάγαμε από Λαού με τα ποδήλατα και καταλήγαμε στον σταυρό να μετράμε ανάσες και να βγαίνουν λειψά τα νούμερα για την επιστροφή
όλα μας τα βράδια'μετά πιο μεγάλοι που αράζαμε έξω τα καλοκαίρια, τράκα κανά τσιγάρο, τα λεφτά στην μέση για μια μπύρα
όλα τα όνειρα που κάναμε και δεν βγήκαν ποτέ
όλα τα όνειρα που γέμισαν τις μοναξιές
όλα τα όνειρα που μας συντρόφεψαν
θυμάσαι εκείνα τα χρόνια τον Πειραιά...
τότε που κατεβαίναμε Σάββατο πρωί στην αγορά και νιώθαμε ταξιδιώτες
τότε που κοπάνα από το σχολείο πίναμε καφέ στο Μέλι και μας έπιασε ο μαθηματικός
πόσο μεγάλος μας φαινότανε ο Πειραιάς τότε ρε
τον μετράγαμε με κοπάνες, με τσιγάρα, με φιλιά και έρωτες
γειτονιά την γειτονιά τον μάθαμε
Πασαλιμάνι, Ζέα, Μεταξά, Χατζυκυριάκειο, Άγιος Βασίλης, Πηγάδα, Άγιος Νείλος, Καλλίπολη, Φρεατύδα, Παναγίτσα,Τερψιθέα,Βρυώνη..
όρεξη ναχεις να περπατάς
Θυμάσαι εκείνα τα χρόνια...
που όταν πλάκωνε η μοναξιά κατέβαινες πασαρέλα και πάντα έβρισκες κάποιον να γκρινιάξεις
κάποτε λέγαμε ό,τι η διαδρομή από μικρολίμανο μέχρι ναυτικών δοκίμων σου δείχνει έναν πειραιά που χάνεται,
αυτόν της αθωότητας, της ξεγνιασιάς, της αναζήτησης
Θυμάσαι ρε εκείνα τα χρόνια...
που νιώθαμε δικό μας κάθε στενό, κάθε γωνιά, και ήτανε ρε, όλοδικά μας...
Δεν τους τα παίρνουμε πάλι πίσω;