Δεν είναι η μεταμόρφωση των προσώπων που τρομάζει, η μεταβολή από τα αρχικά βλέμματα τρόμου μπροστά στον κίνδυνο πιθανής απόλυσης, η ανασφάλεια, η μείωση μισθού, ο φόβος που μετατρέπεται στην συνέχεια σε ανακούφιση. Οι λέξεις πίσω από τα δακρυσμένα χαμόγελα, ευτυχώς δεν με απολύουν ακόμη, δεν θα ενσωματωθώ στις λίστες των ανέργων, δεν θα γίνω ένα ακόμη στατιστικό νούμερο. Όχι δεν τρομάζουν όλα αυτά. Είναι γνώριμα από καιρό. Μπροστά στον τρόμο της απόλυσης φαίνονται τα πραγματικά πρόσωπα των ανθρώπων, αυτό που πραγματικά κουβαλάνε μέσα τους. Όμως όχι δεν τρομάζουν όλα αυτά. Αυτό που τρομάζει, που καθηλώνει είναι εκείνο το γαμημένο 'στην υγειά σου αφεντικό'. Εκείνη η σκηνή σαν από κάποιο εφιάλτη. ' ο γραμματέας μαζί με τον αλήτη και η παρθένα με τον σατανά'. Η εξίσωση των ρόλων. Το γλεντοκόπι εργατών αφεντικών, αντάμα. Σαν εικόνα από ένα μέλλον δυστοπικό. Όλα αυτά που διακυβεύονταν μένουν έωλα, κενά.
Για μια στιγμή δεν υπάρχει η εργασιακή ανασφάλεια, τα κακά μαντάτα. Για μια στιγμή μέσα στα στενά χρονικά όρια της διαφήμισης υπάρχει η λύτρωση, εκείνο το πάλι καλά.
Κάν'την από την δουλειά.......ομαδικά. Το μότο μια νέας εποχής. Μιας εποχής που δεν υπάρχει αυτό που τόσα χρόνια ατσαλώνει συνειδήσεις, εκείνη η πιο βαθειά, η πιο κάθετη και ξεκάθαρη ρωγμή. Η ρωγμή της ταξικής συνείδησης.
Στην υγειά σου λοιπόν αφεντικό μέχρι την επόμενη φορά, που δεν θα υπάρχει ο ήλιος, η θάλασσα, τα ούζα. Τότε που το 'κάν'την από την δουλειά.......ομαδικά' θα μεταφράζεται σε συλλογικές λούφες μιας άγριας προλεταριακής γιορτής..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου