Τότε; Πότε; + άλλα μικρά ανάλεκτα της κοσμογωνιάς του πάντα..

Λίγοι διάλογοι για την αρχή

Όμως, τί;
Μήπως είναι βαρύ;
Καταλαβαίνετε τι λέει;
Απαράδεκτο το τέλος! Α πα πα πα πα!
Εγώ θέλω να γελάμε, να γελάμε πολύ, να γελάμε ασταμάτητα.
Και τί θα γίνει με την επικαιρότητα; Τί θα γίνει με τα σημαντικά και ασήμαντα αυτού του κόσμου;
Βρήκα αυτό! Αν δοκιμάζαμε αυτό; Να δοκιμάσουμε αυτό!
Εγώ είμαι αυτός και εσύ η γυναίκα του άλλου. Εσύ θα είσαι Ο, εγώ θα είμαι Η και εσύ θα είσαι Ο
όταν θα είμαι ΟΙ..
Όμως πώς;
Να πούμε σε εκείνον να μας πει;
Επουδενί!
Tότε ποιός;
Eμείς ρε!
Μόνοι αλλά όχι έρμοι…ενθουσιώδεις και αγχωμένοι διαβάζουμε, παρακολουθούμε, δοκιμάζουμε.
Σου λέω πες το «έτσι»!
Πώς;
«Έτσι»!
Δε μ΄αρέσει…
Ε! κάνε το όπως θες..
Ο τρόπος κοινός, οι προσλήψεις δικές μας.
Συγκρουόμαστε…να δούμε τι θα βγει.
Συμφωνίες και διαφωνίες, επιβεβαιώσεις και γνωριμίες πάνω στην ίδια σκηνή από τους ίδιους
ανθρώπους, με ρόλους που αρχίζουν στην πρώτη και τελειώνουν στην τελευταία σκηνή του έργου.
Πριν από αυτούς είμαστε εμείς, μετά από αυτούς είμαστε εμείς μαζί τους.
Σε ποιόν αρέσει ο τρόπος που μιλάω;

Σε εμένα. Και εμένα. Και εμένα. Και εμένα. Εμένα μου φαίνεται…

Αντίτιμο; Τί εννοείς;

Μα πόσο κάνουν τα σκηνικά, τα ρούχα, τα φώτα…;
Θα τα βρούμε…Τη μία εγώ, την άλλη εσύ, μετά εμείς.
Ο χρόνος;
Δεν είναι χρήμα!
Η έμπνευση;
Τη βλέπεις; Την πιάνεις; Πιάσ’ την, μπορείς; Δεν μπορείς. Πόσο να «κάνει»;
Να έρχονται όλοι. Όσοι θέλουν, όχι όσοι χωράνε. Κι ας είναι άφραγκοι ή με ψιλά κι ας έχουν
αυτοκίνητο ή ιδρώνουν στο λεωφορείο. Να περάσουν τυχαία, να σταθούν από ενδιαφέρον ή
να φύγουν τρέχοντας.
Κι αν γελάσουν;
Να γελάσουν.
Κι αν μιλήσουν;
Να μιλήσουν.
Κι αν γιουχάρουν;
Nα γιουχάρουν.
Κι αν χορέψουν;
Να χορέψουν.
Όλα εκεί…άλλωστε δε χωράμε σε σακούλες μαγαζιών.

Να, ένας ηθοποιός, μία χορεύτρια και ένας φωτογράφος.

Πού δείχνεις, δεν τους βλέπω.
Να τοι. Αυτός υποκρίνεται το φόβο, αυτή κουνιέται με τη μουσική, αυτός κρεμάει τη φωτογραφική
στο λαιμό του.
Δεν είναι δικιά του, τού την έδωσε αυτή που χορεύει, αφού τον είδε να μονολογεί πομπωδώς
μπροστά στο φακό αυτού που κάνει πως φοβάται. Τότε αυτός δοκίμαζε ένα βαλς μαζί της και
προσπαθούσε να αποτυπώσει τη στιγμή, όταν ο άλλος χορεύοντας άρχιζε να ξεστομίζει λέξεις.
Ε τότε ποιός είναι τί;
Είναι όλοι όλα.
Και ποιός το λέει;

Αυτά που φτιάχνουν.

Η στέγαση και η φιλοξενία.

Περιδιαβαίνοντας επισκεπτόμενοι…
Αυτό το παγκάκι είναι ό,τι πρέπει για την ερωτική σκηνή.
Φαντάσου τα φώτα σε αυτήν την πλατεία.
Η βιβλιοθήκη σας είναι τρομερή, τη φαντάζομαι ως κεντρικό σκηνικό της παράστασης.
Κοίτα πόσο χώρο έχουν οι μπαγάσηδες.
Και θέα στη θάλασσα…
Ακριβώς! Πάνω στις γραμμές του τραίνου.
Μέσα στο δάσος, πίσω από το εργοστάσιο, πάνω στο καμπαναριό, μέσα στη λίμνη!
Μόνοι ή και με όλους…Παντού!

Υπογραφή:

«Πότε θα παίξετε;» ρώτησε ο Ιβάν περιμένοντας μια γρήγορη, γεμάτη σιγουριά απάντηση.
«Τότε» του απάντησαν με ήρεμη φωνή τα παιδιά του ιπποκόμου.
«Πότε βρε διαβολόπαιδα;» ξαναρώτησε ανυπόμονα.
«Τότε» του ανταπάντησαν με μειδίαμα στα χείλη.
«Πότε βρε σπλάχνα του Σατανά;» στρίγγλισε.
«Τότε» είπαν και κάγχασαν μπροστά στα κοκκινισμένα του μούτρα.
«Πότεεεεεεε;»
«Τότε»
«Πότεεεεεεε;»
«Τότε»
«Τότε έ;» ρώτησε νευριασμένος από τον εμπαιγμό.
«Πότε;» απόρρησαν τα σταβλόπαιδα.